Τα βράδια σε ένα σημείο που κάθομαι στην λεωφόρο Αθηνών (Καβάλας), πριν στρίψουμε για να βγούμε στα ΚΤΕΛ υπάρχει ένα προσκυνητάρι, κάποιες νύχτες γύρω στην 1 το βράδυ, έβλεπα έναν παππού, ερχότανε με ένα ποδήλατο, το έπλενε, το τακτοποιούσε, άναβε το καντηλάκι του και καθόταν μετά για λίγο, αμίλητος, όρθιος και προσευχότανε...
Μου έκανε εντύπωση αυτό, σκεφτόμουνα, πια πρόσωπα σκέφτεται, τι λέει από μέσα του σιωπηλά, σε ποιον δικό του συγγενή είναι αφιερωμένο;
Τον σεβόμουν βλέποντας όλη αυτήν την ιεροτελεστία, μεγάλος ήτανε γύρω στα 70, με δυσκολία οδηγούσε το ποδήλατο να πάει μετά στο σπίτι του.
Εδώ και ένα μήνα, δεν βλέπω τον παππού να κάνει την συνηθισμένη του περιποίηση στο προσκυνητάρι, δεν πιστεύω, αλλά βλέποντας το έτσι σβηστό πλέον εχτές με έπιασε μια στεναχώρια, για τον παππού, και για το προσκυνητάρι που μένει χωρίς φλόγα το καντήλι του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου